1) Asymetria wykonywanych ruchów ramion i nóg tzw „krzywy klasyk”.
2) Zbyt wąskie lub zbyt szerokie prowadzenie ramion na zewnątrz – mniejsza możliwość tworzenia efektywnej siły napędowej.
3) Zbyt gwałtowny ruch ramion na zewnątrz po fazie szybowania – zaburzenie wody i wzrost oporu.
4) Ramiona wykonują cykl ruchowy z przodu ciała zamiast kończyć zagarnięcie tuż przed klatką piersiową.
5) Wstrzymywanie ramion po fazie zagarnięcia do wewnątrz – wydłużenie fazy bez ruchu i wytracanie szybkości.
6) Nurkowanie ramion pod koniec wyrzutu – wytracenie prędkości oraz zwiększenie dystansu do przepłynięcia.
7) Nadmierne zginanie nóg w stawach biodrowych i podciąganie kolan w kierunku klatki piersiowej.
8) Zbyt szerokie odwodzenie nóg w stawach biodrowych.
9) Zbyt mała obszerność trajektorii stóp – mniejsza siła napędowa.
10) Brak łączenia stóp pod koniec fazy napędowej nóg – większy opór i redukcja pracy nóg.
11) Zbyt rozwarty lub zbyt ostry kąt ataku ciała podczas oddechu – wzrost oporu czołowego ciała i i utrudnione efektywne kopnięcia.
12) Unoszenie głowy podczas oddechu – zmniejszenie ekonomii pływania.
13) Zbyt wczesne lub opóźnione chowanie głowy względem wyprostowujących się ramion do wyleżenia – zaburzenie płynności stylu i zwiększenie oporu.
14) Brak opływowej pozycji i pełnego zanurzenie podczas wyleżenia (poślizgu) – wytracenie prędkości poprzez oporową pozycję ciała.
Źródła:
1. Dybińska E., Uczenie się i nauczanie pływania, AWF Kraków, 2011
2. Głąb S., Wybór ćwiczeń w nauczaniu sportowych technik pływania, Poznań, 2016