Pływanie to nic innego jak zdolność do utrzymywania i efektywnego przemieszczania w wodzie. Od zarania dziejów pływające postacie były przedstawiane na różnorodnych prehistorycznych dziełach od hieroglifów po malowidła ścienne. Na bazie tych dowodów wnioskować można, że już człowiek prehistoryczny próbował uczyć się pływać. W czasach nowożytnych zmieniło się podejście do aktywności fizycznej i tym samym do pływania. Człowiek coraz więcej czasu poświęcał na wszechstronny rozwój swojego ciała dostrzegając w tym prozdrowotne zalety. Takie podejście skutkowało rozwojem styli pływackich i pływania jako odrębnej dyscypliny sportowej.
Styl klasyczny – żabka
Początki pływania sportowego nie były ograniczane żadnym regulaminem, zawodnicy pokonywali określony dystans 100, 500 czy 1200 metrów w jak najszybszym czasie. Styl pływania był dowolny, dlatego wiele osób wzorowało się na sposobach przemieszania zwierząt np.: żaby czy psa. Najczęściej była to żabka bez zanurzania głowy pod wodę lub pływanie na boku ciała jak miało to miejsce na pierwszych zawodach w 1871 r. Styl klasyczny w tym przypadku podobny jest do pływającej żaby stąd jego potoczna nazwa – żabka. Styl klasyczny jest jednym z najstarszych sportowych technik pływania. Na jego bazie w XX wieku wyodrębniły się całkowicie nowe style pływackie: kraul, grzbiet i delfin.
Styl klasyczny – charakterystyka
Żabka pierwotnie charakteryzowała się płytkimi i szerokimi ruchami ramion, które w fazie napłynięcia wyprowadzano daleko w tył. Ruchy nóg też były szerokie z mocnym akcentem ugięcia w stawach biodrowych i kolanowych. Pływano z małą częstotliwością ruchów. Technika ta długo dominowała jako główny sposób pływania. Z biegiem czasem kraul zyskiwał coraz większą popularność, co przekładało się na mniejsze praktykowanie żabką. W 1904 r. styl klasyczny został wyodrębniony jako osobna konkurencja, co było przyczyną do modyfikacji tej techniki pływania. Pływacy żabką w tym okresie zanurzali głowę pod wodę, aby zmniejszy opór i tym samym zwiększyć prędkość. Z początkiem 50-tych lat XX wieku trener Józef Makowski zapoczątkował tzw. żabkę podwodną jako opcje pływania stylem klasycznym. Pływak wykonywał ruchy ramionami aż do bioder i większą część dystansu płynął pod wodą. Wariant ten był szczególnie skuteczny na krótkich dystansach. Od 1953 r. na podstawie decyzji FINA styl klasyczny stał się osobną konkurencją. Trzy lata później Federacja całkowicie zabroniła pływania pod wodą w tym stylu. W latach 60-tych funkcjonował wariant pływania żabką bez wyleżenia, z jak największą ilością wykonywanych ruchów przy stabilnym ułożenia tułowia. Była to jednak mało wydajna opcja, nie pozwalająca na pełne wykorzystanie składowej pionowej siły napędowej. Dalsze modyfikacje ukierunkowane były na opóźnienie wdechu, zmniejszenie rozwarcia kolan i głębsze ruchy ramion. Zawodnicy pływali z poziomym ułożeniem ciała i możliwie wysoko uniesioną głową. Ruchy nóg były intensywne z charakterystyczną rotacją goleni i stóp. Ramiona pracowały także rotacyjnie, a pociągnięcia były silne i krótkie. Wdech był krótki, a wydech długi. Wariant ten nazywano żabką z opóźnionym wdechem. Kolejną modyfikację wprowadzili Rosjanie poprzez zastosowanie wysokiego uniesienia barków, dzięki czemu powstał skuteczny i ergonomiczny wariant techniki pływania stylem klasycznym, który stosują niemal wszyscy czołowi zawodnicy.